Technische school

De geboren en getogen Voorhouter doorliep de LTS in Leiden. Monteur wilde hij worden. Zijn vader verdiende zijn brood in de bollen. Elk jaar een andere baas. Dat zag René niet zitten. Na zijn opleiding aan de Don Bosco school in Leiden startte hij meteen bij het hoveniersbedrijf, waar ook zijn broer werkte. De eerste klus herinnert hij zich als de dag van gisteren. Schoffelen bij de Coentunnel. Daar waren bomen geplant en het onkruid moest worden verwijderd. ”Het was 1969. Ik was zestien.”

In hetzelfde schuitje

“In de eerste tien jaar bij HOEK werkte ik samen met mijn broer in de buitendienst. Met een groep hoveniers gingen we op weg naar Oostzaan. We hadden de opdracht gekregen om daar bomen te planten langs de Rijksweg, een weg omringt door water en kleine eilandjes. Mijn broer roeide alle collega’s naar een eilandje. Bomen mee, gereedschap mee en na een aantal keer heen en weer varen, waren alle eilandjes bemand. Mijn broer legde de boot vast bij een van de eilandjes en ging zelf ook aan het werk. Tenminste, dat DACHT hij! Terwijl wij de bomen plantten, waaide de boot terug naar de kant van de weg. We moesten net zo lang zwaaien en roepen tot er een auto stopte. De man die erin zat, heeft de boot naar een van de eilanden geroeid. Toen pas konden we terug naar het vasteland.”

Geen dag is hetzelfde

Het ene moment staat René te sleutelen aan een grote maaimachine, het andere moment hangt hij een nieuw lampje op in het kantoor. René kan alles maken en dat is bekend bij zijn collega’s. Als de buitendienst ’s avonds weer terug is bij het bedrijf aan de Loosterweg, staat er binnen vijftien minuten een rij in de werkplaats, vertelt René. “Of ik een nieuwe accu voor ze heb, een motor wil repareren, iets anders vervang… Dan moet je prioriteiten stellen. Wat is écht noodzakelijk en wie kan tot morgen wachten?” Blij is René als zijn collega’s wegrijden met een opgelapte machine. “Is het heel en werkt het weer? Dan heb ik een goed gevoel. Met een gekke bek roep ik ze altijd na: “je hebt garantie tot het hek!”

Jonge collega’s

Tijdens werktijd heeft René veel contact met zijn collega’s. Als een machine stuk gaat op locatie, wordt de monteur meteen gebeld. “Ik vraag eerst wat er aan de hand is en probeer dan of de hovenier het apparaat, met mijn hulp op afstand, weer aan de praat kan krijgen. Als dat niet lukt, ga ik er naartoe.”
Door zijn jarenlange ervaring hebben nieuwe collega’s toch wat ontzag voor hem. “Iedereen spreekt me aan met meneer, maar ik ben gewoon René. Als ik dat zeg, wordt de sfeer vanzelf wat losser.” René leert zijn jongere collega’s lassen en zij leren hem hoe een smartphone werkt. “Vroeger had je een autotelefoon, dat ding was niet te sjouwen. Als je ‘m vergat uit te zetten, was de accu van je auto binnen een uur leeg. Tegenwoordig heeft iedereen een mobieltje op zak. Dat is niet echt mijn ding, maar ik moet wel met de tijd mee. De jongens kunnen mij perfect uitleggen hoe mijn telefoon werkt. Ze flipperen er een beetje op en hup! Er is een berichtje verstuurd.”

Modernisering

Naast de telefoon zijn er in de loop der jaren ook veel andere machines bij HOEK gemoderniseerd. De machinemotors zijn verruild voor elektrische accu’s, het aantal machines verdubbeld. Is het werk van de monteur nu nog wel te overzien? René denkt van wel. “Alles wat we nu kopen, is kwalitatief beter. Bovendien is het ontwerp doordachter en gaat zo’n machine langer mee. Als het goed is, hebben deze apparaten minder onderhoud nodig. Maar als er wél iets gerepareerd moet worden, is kennis van de moderne technologie vereist. Mijn opvolger Ronald weet hier veel meer van: als ik iets niet weet, vraag ik aan hem hoe het zit.” Verbaasd is hij over de snelle groei van het bedrijf. “Straks hebben we negentig bedrijfswagens. Dat had je me veertig jaar geleden echt niet hoeven vertellen!”

Niet stilzitten

René is getrouwd met Coby. Samen kregen ze drie dochters: Sandra, Wendy en Laura. ”Ik heb inmiddels ook een berg kleinkinderen”, lacht hij. Elke vrijdag pas ik op.
Een van zijn kleinkinderen heeft het klus-gen van opa al in zich. Als René bezig is met schroevendraaiers en een boormachine, komt zijn kleinzoon er maar al te graag bij staan. “Dat kleine ventje doet alles na en voelt zelfs of de schroeven goed in de muur zitten. Hij kan nog veel van mij leren.” René denkt nog niet aan stoppen bij Hoek en blijft aan het werk in zijn geliefde werkplaats. Daarnaast gaat hij gewoon door met klussen, in het huis van zijn kinderen en bij zijn broers bijvoorbeeld. Want, zo zegt hij: “Stilzitten kan ik toch niet.”

Van harte gefeliciteerd met deze bijzondere mijlpaal, René!